Erikson’a göre yaşlanan kişi kendi kültürel çevresi ve yaşamı boyunca toplayabildikleri kadar olgunlaşabileceğini öne sürmüştür. Yaşlanmış birey yaşamın anlamını bu süreçte bir kere daha sorgular, sınırlı kaldığına inandığı bu hayatında yaşam sevincini artıracak olan toplumsal anlamlar yüklerler. Yaşama sevincini artıracak toplumsal anlamlar bulamayan yaşlı bireyler ise kalan kısıtlı yaşamları içerisinde yeniden yaşamaya olan özlemi yaşayacaklardır. Bu durum yoğun, derin bir şekilde huzursuzluk ve ölüm korkusu doğurmaktadır.
Yaşlılık hayatın döngüsünün bir parçasıdır. Bu döngü yaşanırken sağlıklı bir şekilde bu dönemi geçirebilmek önemlidir. Sağlıklı geçirilmediği noktada kişiyi büyük bir korku, endişe ve üzüntü sarmaktadır. Bu duygular bireyin hem fizyolojik hem de psikolojik sağlığına zarar verebilmektedir. Kişinin bu zamana kadar yaptıklarını ve yapamadıklarını düşünüp kendine karşı olumsuz benlik algısı geliştirmesi kalan yaşantısında bireye zorluk yaşatmaktadır. Yaşlılığın toplum tarafından bakıma muhtaç, huysuz, dayanıksız, yaşamın kısıtlı olduğunu hatırlatan, toplumdan soyutlanmış kişiler olarak nitelendirmesi de yaşlı bireyleri kendi içlerine kapanarak yaşamının sonlanmasını bekler hale getirmiş olabilmektedir.
Yaşlı destek grupları ile birlikte gelen kişiler toplumun o dışsallaştırmasından uzaklaşarak olumlu bir benlik algısı geliştirebilecektir. Diğer bireyler ile bir araya gelmekte kişide işe yaramamış olma düşüncesini ve ölüm korkusunun getirmiş olduğu kouyla endişenin farklı kişilerde de yaşandığını görmek yalnız hissetmesinin önüne geçecektir. Paylaşılan konular oradaki herkes tarafından anlaşılabilir olması da kişide rahatlama yaratacaktır.
