Yas genel tanımıyla kayıp sonrasında bireyin hissettiği üzüntü ve acı çekme durumudur. Ölüm insan yaşamında kaçınılmaz bir parçadır. Birey hem kendi hem de sevdiği insanların ölümü üzerine düşündüğünde korku ve kaygı yaşayabilmektedir. Yalom’a göre yok olmanın ve yok olmanın korkusunun varlığı ile birlikte yaşamak zorunda olması gerçeği hayatın en temel zorluğudur. Geçtan’a göre ise bu kaygının temeli, kişinin kısıtlı yaşamın farkındalığı ile birlikte anlamlı bir yaşam sürmek istemesidir. Sevilen insanın kaybıda kişide derin üzüntüler oluşturmaktadır. Bu üzüntüyle başa çıkabilmek zorlu olmaktadır.
Yas her insanın hayatında belli zamanlarda deneyimlediği doğal bir süreçtir. Her bireyin yas sürecini yaşama şekilleri, duyguları farklı olabilmektedir. Fakat temelde öfke, suçluluk, üzüntü ve keder duyguları ortak hissedilen duygular olabilmektedir. Yas sürecini olağan ve doğal şekilde geçirmeyen bireyler öz kıyıma kadar giden olumsuz düşünce ve eylemlerde bulunabilmektedir. Bu noktada yası yaşayan birey terapiye ihtiyaç duymadığını dile getirebilir. Fakat bu duruma tanık olan kişilerin bireyi terapiye teşvik etmesi önemli olacaktır.Kişi yas sürecinde derin üzüntü ve kederle birlikte fizyolojik ihtiyaçlarını, sosyal ihtiyaçlarını karşılamak ve hayatta kalabilmesi için yerine getirmesi gereken sorumlulukları yapmak istemeyebilir. Tüm bunlar kişinin hayattaki işlevselliğini engeller.
Destek grupları ile birlikte kişinin topluma, hayata uyum sağlaması ve yalnızlıktan uzaklaşması noktasında yardımcı olabilmektedir. Kişi hem duygusal hem de sosyal olarak farkındalıklarını arttırarak kabule geçişte rahatlık yaşayacaklardır. Kişi duygularını benzer olaylar yaşayan bireyler ile paylaştıkça ve anlaşıldığını hissettikçe rahatlayabilmek de, sadece kendisinin yaşadığını düşündüğü derin üzüntü ve keder duygularını başkalarınında yaşadığını fark ettikçe farkındalığında artış yaşanacaktır.
