Ne tuhaf ki, tek bir ailenin çocukları arasında bile iki çocuk söylenemez ve gösterilemez ki aynı koşulda büyümüş olsun. İlk çocuk diğer çocuklardan farklı koşullar altında büyür ve gelişir. İlk çocuk, ebeveynlerin hem deneyimsiz hem de heyecanla beklediği çocuktur. Çocuk dünyaya geldiğinde anne ve baba ebevynliğini mükemmeliyetçi yapma arzusu içerisindedir. Fakat bu mükemmeliyetçilik çocuğu yetiştirirken zarar verebilmektedir. İlk çocuk kardeşi doğduğu hatta kardeşi olacağını öğrendiği andan itibaren ailesinin bölünmüş sevgisini hissetmeye başlayacaktır. Bu noktada eski ilgi, sevgi ve şefkati geri kazanabilmek için çabalayacaktır. Ebeveynlerde bu çabayı görmeyip,kayıtsız kalacak, hoşgörüsüz davranacak hatta bunu cezalandırabilecektir. Bu aile mücadelesinin sonunda ilk çocuk anne ve babasının kendisinin bu isteğini karşılamayacaklarını kabul eder.
Bu karşılanmamanın ardından ilk çocuk kendini soyutlamaya yönelir. Diğer insanların sevgi ve onayı olmaksızın bağımsız şekilde ayakta kalmaya çalışır. Adler ilk çocuğun diğer çocuklara göre kayıp duygusunu daha derinden hissettiğini söylemektedir. Bu noktada ebeveynlerin çocuklar arasındaki dengeyi sağlaması önemlidir. Çünkü ilk çocuk kardeşi olduğunda “tahttan inmiş kral” gibi hissedebilmektedir. İlk çocuk ebeveynin yeni doğan çocuğa olan ilgisi ve sevgisi karşısında kendini yetersiz hissedebilmektedir. Bu yetersizlik hissi gelecekte başarısızlığı kabul etmekte zorlanmaya sebep olabilmektedir.
İlk çocuk destek grupları ile bireyler çocukluk deneyimleri noktasında benzer örüntüde olan kişilerle daha rahat ilişki kurabileceklerdir. Bu noktada grup terapisi yaşanan acının daha rahat dile getirilmesinde etkili olacaktır. Aynı zamanda ilk çocuk olmanın yaşam üzerindeki farklı noktalarıda gözlemlenebilecektir. Grup terapisi ile birlikte ilk çocuklar bir araya gelerek hayatlarındaki bu etkininin bilinçli şekilde nasıl düzenlenebileceğini farklı kişilerin bakış açıları ile de yorum yapabilecektir. Ne de olsa o odada herkes ilk çocuk olmanın durumuyla savaşacaktır.
